یکی از نشانه‌های سرطان آن است که تومورها بافت اطراف سلول‌های بدخیم را تغییر می‌دهد. یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه جان هاپکینز با استفاده از این ویژگی تومورها، روشی یافته است که می‌توان با استفاده از آن سرطان را شناسایی کرد. در این روش با رشد تومور، کلاژن‌های موجود در اطراف سلول از بین می‌روند. با این کار می‌توان نوع جدیدی از فناوری تصویربرداری تشخیصی ارائه کرده که احتمالا روزی بتواند وجود سیگنال‌های بیماری را در بدن نشان دهد.
|
یکی از نشانه‌های سرطان آن است که تومورها بافت اطراف سلول‌های بدخیم را
تغییر می‌دهد. یک تیم تحقیقاتی از دانشگاه جان هاپکینز با استفاده از این
ویژگی تومورها، روشی یافته است که می‌توان با استفاده از آن سرطان را
شناسایی کرد. در این روش با رشد تومور، کلاژن‌های موجود در اطراف سلول از
بین می‌روند. با این کار می‌توان نوع جدیدی از فناوری تصویربرداری تشخیصی
ارائه کرده که احتمالا روزی بتواند وجود سیگنال‌های بیماری را در بدن نشان
دهد. در مقاله‌ای که اخیرا در Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده است، مایکل یو و مارتین پومپر نشان دادند که با استفاده پروتئین سنتزی در موش‌های آزمایشگاهی موفق به شناسایی سرطان‌های پانکراس، پروستات و همچنین فعالیت‌های غیرمعمول رشد استخوان‌ها شده‌اند. این پروژه با همکاری محققان مرکز عالی فناوری نانو سرطان جان هاپکینز انجام شده است. پروتئین سنتز شده توسط تیم تحقیقات جان هاپکینز به‌طور مستقیم در سلول‌های بیمار از بین نمی‌روند بلکه به کلاژن‌های نزدیک آن چسبیده و به‌دلیل بروز اختلالات در بدن از بین می‌روند. کلاژن فراوان‌ترین پروتئین بدن است که نوعی اسکلت برای رشد سلول‌های عصبی، پوست و استخوان است. ساخت و زوال کلاژن‌ها امری عادی است اما سلول‌های ناسالم مانند سلول‌های سرطانی می‌تواند آنزیم‌هایی ایجاد کند که این کلاژن‌ها را شکسته و تغییر شکل آنها را تسریع کند. محققان می‌گویند این یک تغییر شکل غیر نرمال در کلاژن است که به‌دلیل بیماری ایجاد می‌شود، پروتئین‌های سنتزی جدید می‌تواند این موضوع را شناسایی کند. پمپر می‌گوید یکی از ضروریات موجود در حوزه تشخیص پزشکی، یافتن روشی غیرمخرب برای بررسی کلاژن‌های آسیب‌دیده است که در بسیاری از بیماری‌ها دیده می‌شود. او می‌افزاید مایکل توانست بفهمد که چه چیزی راه حل این مشکل است، در نهایت ما توانستیم این راه حل را تبدیل به ابزاری برای شناسایی بیماری کنیم. پروتئین مورد استفاده در این مطالعه، پپتیدهای شبیه به کلاژن یا CMPs نام دارد. این پروتئین کوچک می‌تواند به‌صورت فیزیکی به رشته‌های کلاژن آسیب‌دیده بچسبد به‌ویژه آنهایی که توسط عوامل بیماری شکسته شدند. روی هر یک از این پروتئین‌ها یک برچسب فلورسانس چسبیده می‌شود به‌طوری که با تصویربرداری میکروسکوپی این پروتئین قابل روئیت خواهد شد. هر نقطه‌ای که درخشان بود نشان دهنده وجود منطقه‌ای است که کلاژن آسیب‌دیده در آن تجمع یافته است. |
